Uit het dagboek van Famme, geschreven door haar baasje George Pacanda

zomaar wat belevenissen van een zes maanden oude pup,

luchtig bezien vanuit een ‘hondse’ optiek.

Eerste kennismaking                                                          

Hallo allemaal,

ik ben Famme, en als teefje dat helemaal van deze tijd is wil ik graag mijn belevenissen met jullie delen. Ik ben nog niet zo oud hoor; pas ongeveer 6 maanden, maar ik heb al heel wat beleefd.

Mijn moeder is een Beagle en mijn vader een King Charles Spaniël en daardoor ben ik een Beaglier; klinkt wel deftig hoor en misschien ben ik daarom wel een beetje eigenwijs!

Toen ik zo’n 8 weken oud was werd ik ineens door twee mensen weggehaald van mijn ouders en broertjes en zusjes. Ik vond dat een beetje eng, maar de vrouw was wel aardig. Toen we wegreden mocht ik bij haar op schoot zitten en dat was zacht en warm; bijna net zo lekker als bij mijn moeder in het nest. Er was ook nog een man in de auto en die is veel strenger. Hij lette steeds op me en zei ineens heel hard NEE toen ik in de autostoel wilde bijten. Daar schrok ik eerst wel van, maar ik ben niet bang dus ik probeerde het nog een keer. Kreeg ik meteen weer zo’n harde NEE van hem te horen. Hij wil zeker de baas spelen; nou, daar ben ik nog niet klaar mee!

Wennen aan mijn nieuwe omgeving

In mijn nieuwe huis was al een eigen plekje voor mij ingericht. Dat rook wel een beetje vreemd en daarom wilde ik er eerst maar even mijn eigen geurtje aan geven. Maar mijn nieuwe baas had dat door en zette mij gauw naar buiten en toen heb ik mijn plasje maar in het gras gedaan. Omdat ik ook wel een beetje moe was ben ik daarna maar gewoon in die nieuwe mand gaan liggen om een dutje te doen. En toen ik wakker werd zette mijn baas me meteen weer buiten; kon ik mooi mijn behoefte weer in het gras doen. Dat is wel prima; blijft mijn mand mooi schoon en droog. Als beloning krijg ik een bak met lekkere kleine brokjes en ook nog een met fris water.

Nou, ik heb het daar wel naar mijn zin.

Ze hebben ook nog een plek waar ik ‘s nachts moet slapen. Dat noemen ze mijn bench en die lijkt wel een beetje op het hok waar ik altijd samen met mijn broertjes en zusjes sliep. Het is wel veel kleiner, maar als ik er in zit kan ik wel mijn baas en zijn vrouw zien en zij mij ook. Behalve als zij naar bed gaan, dan ben ik alleen.

De eerste nacht vond ik dat wel een beetje eng. Ik dacht dat mijn baas wel naar mij toe zou komen als ik ging zitten piepen en janken. Maar dat leverde allemaal niks op en toen er na een tijdje nog steeds niemand kwam ben ik maar gewoon gaan slapen.

De volgende morgen kwam mijn baas mij wakker maken en hij liet mij meteen weer naar buiten. Kon ik mooi mijn behoefte weer in het gras doen en … daarna kreeg ik weer zo’n bak met lekkere brokjes. Er stond ook weer fris water klaar. Het is ook wel fijn dat mijn eten en drinken steeds op dezelfde plek staan; hoef ik daar tenminste niet naar te zoeken. Ik ruik wel eens wat lekkers ergens anders in huis, maar daar krijg ik nooit wat, hoe verlangend ik ook naar de baas kijk.

Nu ben ik er al helemaal aan gewend om ‘s nachts alleen te slapen. Eerst probeerde ik nog wel een paar keer of iemand op mijn piepen reageerde, maar toen dat steeds maar niks opleverde ben ik er maar mee opgehouden. Als ik ‘s avonds buiten mijn laatste plas heb gedaan, ren ik gauw naar mijn bench. Daar krijg ik dan nog een lekker brokje en dan ga ik rustig slapen.

Ik voel me hier al helemaal thuis.

En dan wordt mijn wereld groter

Al na een paar dagen nam mijn baas mij mee naar een soort school; hij noemt dat de puppy-cursus.

Nou, dat is lollig! Er zijn een heleboel andere jonge hondjes waarmee je fijn kunt spelen. Maar er is ook een schooljuffrouw die mijn baas leert hoe hij mij van alles kan laten doen. Het eerste is dat ik altijd goed op mijn baas moet letten. Dat valt nog niet mee, want er is zoveel te zien en te ruiken; daar heb ik bijna al mijn aandacht voor nodig. En mijn baas loopt toch niet weg! Maar ja, als ik goed op hem let krijg ik wel steeds een lekker brokje als beloning. Dat is dus toch wel de moeite waard.

We doen wel gekke dingen hoor: door een grote buis naar je baas lopen die helemaal aan de andere kant staat. En als je dat dan een keer hebt gedaan buigen ze die buis helemaal krom en dan kun je ineens je baas niet meer aan het einde zien. Gelukkig hoor ik hem wel FAMME, HIER roepen en ik weet intussen dat ik dan in de richting van dat geluid moet rennen. En ja hoor…. Daar is hij dan. Als ik bij hem ben ga ik gauw voor hem zitten, want dan krijg ik weer een beloning. Leuk spelletje hoor!

En we doen nog meer gekke dingen: over balkjes stappen, onder hangende handdoeken en plastic flessen door, door hoepels lopen en alles fladdert en maakt geluid. Maar daar ben ik niet bang voor; ik vind dat hele gedoe juist wel lollig, vooral ook omdat ik iedere keer beloond word als ik aan het einde ben.

Soms moet ik ook mijn baas gaan zoeken. Mijn baas geeft mij dan aan de juffrouw en dan loopt hij zelf weg naar een plek waar ik hem niet kan zien. En dan hoor ik ineens weer FAMME, HIER. De juffrouw laat mij dan los en ik ren dan direct naar mijn baas toe. Want ik weet natuurlijk best waar hij is: ik ruik waar hij heeft gelopen en ik hoor uit welke richting hij heeft geroepen. Ja, leer mij wat…. Ik ben een Beaglier! Dat kunstje hoeven zij mij niet te leren. Maar als ik gewoon netjes doe wat de juffrouw en mijn baasje graag willen, krijg ik wel weer zo’n lekker brokje. Dus waarom niet!

Na een half uurtje ben ik wel een beetje moe (en mijn baas ook) en wil ik wel weer naar huis om een dutje te doen. Mijn baas krijgt nog wat huiswerk mee; ik niet want ik weet alles best wel. Volgende week maar eens zien wat mijn baas en ik er dan weer van maken.

Famme, Hier!

Nu wordt het menens. Ik krijg het druk want we gaan nu al twee keer per week naar school. Mijn baas moet allerlei dingen met mij oefenen: zitten, liggen, lopen, op de baas letten en naar hem toekomen. Nou, dáárvoor hoef ik niet naar school; dat kan ik allemaal best hoor, ook al heb ik daar niet altijd zin in.

Maar die juffrouw let wel steeds goed op of ik netjes naar mijn baas luister. Als ik dat niet doe, wil ze dat mijn baas de oefening net zo lang herhaalt tot het goed gaat. Dus dan kan ik maar beter weer op hém letten, want als ik wél doe wat de baas wil, dan krijg ik een beloning. En ik houd wel van een brokje kaas!

Als mijn baas stil staat wil hij dat ik netjes voor hem ga zitten en naar hém kijk. Dat had ik eerst niet door want er gebeurt zoveel om mij heen wat ik in de gaten wil houden. En dat is allemaal nieuw en veel interessanter dan mijn baas; die heb ik nu al zo vaak gezien. Als ik toevallig wél naar hem kijk, tikt hij aan zijn neus, maakt een raar klik geluidje en dan geeft hij mij een lekker brokje; dat is leuk! Nog maar eens kijken en ….. ja hoor, weer die rare klik en dan weer een brokje; goeie truc, moet ik onthouden.

Wij zijn met een hele groep honden en hun bazen en als oefening moeten we allemaal door elkaar heen lopen. Lachen joh; lekker aan elkaar ruiken en met elkaar spelen. Nou, mooi niet!

We moeten netjes aan de lijn naast de baas blijven lopen en net doen of we elkaar niet zien. Maar af en toe wil ik toch wel eens naar zo’n ander hondje toe en dan loopt de baas gauw een heel andere kant op. Moet ik wel met hem mee die kant op, omdat hij mij aan een lijn heeft die aan mijn halsbandje vast zit.

Achter hem aan dus, baas blij en … ja hoor, klikje en ik een brokje. Als ik nu netjes naast hem blijf lopen gaat hij niet steeds plotseling een andere kant op en krijg ik ook nog eens een beloning; prima, weet ik ook weer!

Lopen we gezellig weer eens allemaal door elkaar, geeft mijn baas mijn lijn ineens aan iemand die daar met een veel grotere hond loopt. Nou, die loopt gewoon met mij verder en omdat ik netjes volg krijg ik daar ook een brokje van; smaakt wel anders maar is best wel lekker. Even later krijgt mijn baas mij weer terug. Hij blij en ik een brokje, yippie!

Als ik zit, zegt mijn baas soms WACHT. Dan loopt hij van mij weg en ik moet blijven zitten. Soms komt hij dan weer bij mij terug, klikje en brokje, maar alleen als ik al die tijd netjes ben blijven zitten. Maar soms roept hij van een afstandje FAMME, HIER. Dan mag ik gauw naar hem toe rennen, voor hem gaan zitten en dan is het weer klikje en brokje. Dat is best wel verwarrend, maar na een paar keer heb ik het wel door; weer wat geleerd.

Als de baas AF zegt moet ik plat op mijn buik gaan liggen. Eerst begreep ik daar niks van, maar toen hij mijn snuit zachtjes tegen de grond drukte ging ik helemaal liggen en toen kreeg ik een brokje. Oh, dat is dus de bedoeling.

Nou, in het natte gras vind ik dat maar niks; zelf doet hij dat toch ook nooit. Maar ja, als ik blijf staan krijg ik niks en blijft mijn baas net zolang zeuren tot ik wél ga liggen. En omdat dat weer een brokje oplevert doe ik dat dan maar.

En dan zegt ie ineens BLIJF en loopt weg. Hij doet maar, nu ik lig blijf ik mooi liggen en kijk eens lekker rond wat er allemaal gebeurt. Tot ik ineens die leuke hond naast mij zie; daar wil ik even heen! Maar meteen als ik opsta roept mijn baas NEE FAMME! Wat nou weer? Komt mijn baas naar me toe en zegt weer AF en BLIJF. Ga ik maar weer liggen en m’n baas loopt wéér weg, blijft een tijdje staan, komt weer naar mij toe en omdat ik gewoon blijf liggen is hij blij en krijg ik een brokje. Oh, dat is de bedoeling; snap ik ook weer.

Ook al moet ik daar de hele tijd best wel veel dingen doen die ik soms nog niet goed begrijp, vind ik die school wel leuk. Er zijn een boel andere honden en bazen waarmee ik samen van alles mag doen, en mijn baas vindt het vast ook wel leuk dat hij mij steeds brokjes mag geven als ik netjes doe wat hij zegt. Maar die juffrouw is wel consequent hoor. Als ik iets niet helemaal goed doe, moet mijn baas van haar het net zo lang met mij opnieuw doen tot ik het wél goed doe en dan pas mag hij mij een brokje geven.

Maar weet je wat ik het allerleukst vind? Als we alles geoefend hebben mag mijn baas mij een heel bakje vol met lekkere dingen geven; smullen joh, daar wil je wel voor werken!

En nu we een heleboel keren alles hebben geoefend, kijkt die juffrouw ook nog eens een keer heel streng hoe mijn baas en ik alles wat we hebben geleerd netjes uitvoeren. Examen doen noemt ze dat. Nou dat is vast wel goed gegaan, want mijn baas krijgt een diploma en ik weer een bakje lekkers!

Nou weten jullie al heel veel van wat ik zo al allemaal beleef. Ik hoop maar dat jullie het net zo fijn hebben als mijn baas en ik, want dan hebben jullie samen ook een mooi leven.

Likje van Famme